Χιονισμένη Αγάπη

Χιονισμένη Αγάπη ή το χωριό ομορφότερο από ποτέ μέσα στο λευκό πέπλο των Χριστουγέννων του 2008. Στο σχετικό album "Χιονισμένη Αγάπη" υπάρχει φωτογραφικό υλικό από τις διακοπές των Χριστουγέννων του 2008 με τοπία του χωριού και της γύρω περιοχής. (Με κλικ σε κάποια απο τις φωτογραφίες του συνδέσμου ξεκινά το σχετικό slide show).

Βλάστηση στην Αγάπη

Προσθέτω και κάποιες φωτογραφίες από την πλούσια χλωρίδα της Αγάπης. Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Σ. Βέργου και εκτενές album έχει δημιουργηθεί στη σελίδα "Βλάστηση της Αγάπης Γρεβενών". (Με κλικ σε κάποια απο τις φωτογραφίες του συνδέσμου ξεκινά το σχετικό slide show).

Τοπία της Αγάπης

Χαρακτηριστικό της Αγάπης είναι η ομορφιά των τοπίων και των ανθρώπων της. Το χωριό και οι κάτοικοί του, έζησαν και εξακολουθούν να βρίσκονται σε αρμονία με τη φύση και το περιβάλλον. Το χωριό βρίσκετε στη σμίξη των ποταμών Αλιάκμονα και Βενέτικου και περιβάλλεται από πλούσια δάση δρυός.

Για περισσότερες φωτογραφίες τοπίων δημιοργήθηκε σχετικό album στη σελίδα "Τοπία Αγάπης Γρεβενών". (Με κλικ σε κάποια απο τις φωτογραφίες του συνδέσμου ξεκινά το σχετικό slide show).

Μία νέα εισαγωγή

Αντιγράφω την εισαγωγή για το χωριό από το group στο facebook. Ο moderator του group είναι η Ελένη Τουρλακίδου με administrators τους Σάκη Μωυσιάδη, Γιώργο Σιδηρόπουλο και Ζωή Σιδηρόπουλου.
----------------------------------

Ενα μικρό χωρίο των Γρεβενων που όμως βγαζει υπεροχους ανθρωπους. Το όνομα του χωριού είναι ενδεικτικό καθώς οι κάτοικοί του είναι φιλόξενοι και καλοκάγαθοι που ξεπερνούν όλοι μαζί τις δισκολίες και χαίρονται τις χαρές.

Το "ρατς" είναι το τουρκικό όνομα της περιοχής καθώς κατοικούνταν από τότε-υπάρχει μωαμεθανικό νεκροταφείο στο χωριο.

Πρέπει να αναφερθούν κάποια έθιμα που τα έχουμε παραλάβει από τους παππούδες μας και τα συνεχίζουμε ακόμα και σήμερα με τιμή και σεβασμό στην παράδοσή μας αυτή.

Κάθε Δευτέρα του Πάσχα, οι γυναίκες κάθε σπιτίου ετοιμάζουν τα "τσιριχτα", τα οποία μαζί με γλυκά και κόκκινα αυγά τα πηγαίνουν στην εκκλησία όπου ο παπάς διαβάζει τα ονόματα των νεκρών-σαν μνημόσυνο, και κατόπιν όλοι μαζί βγαίνουν στο προάυλιο της εκκλησίας όπου τρώνε με γιαούρτι "μαντζίρα" τα τσιριχτα. Ακολουθεί χορός με οργανοπαίχτες παιδιά του χωριού (Γεώργιος Βέργος-junior στη λυρα και Ηρακλής Τουρλακίδης στο νταούλι). Το έθιμο αυτό είναι κατάλοιπο των βυζαντινών τραπεζιών της αγάπης και σπάνιο πλέον.

Επίσης ανήμερα του Αγίου Γεωργίου ακολουθεί το "μουχαπετ΄" όπου οι άντρες και οι γυναίκες του χωριού επισκέπτονται τα σπίτια που γιορτάζουν και με λύρα νταούλι εύχονται στους εορτάζοντες χορεύουν τραγουδούν και γλεντάνε.

Η Αγάπη Γρεβενών και στο Facebook

Αποφάσισα μετά από περίπου ένα χρόνο που έβαλα το πρώτο post στο blog περί Αγάπης Γρεβενών, να ξεκινήσω πάλι μια σχετική προσπάθεια. Κύριος λόγος...η παρουσία ενός group στο facebook (http://www.facebook.com/group.php?gid=43953389264&ref=mf) για το χωριό και η παραίνεση φίλων να βάλουμε σιγά σιγά υλικό για το χωριό μας. Αγαπιώτες ενωθείτε λοιπόν. Εφόσον υπάρχει επαρκές υλικό και ενδιαφέρον πιθανόν να μεταφέρω το περιεχόμενο σε κανονική και μόνιμη σελίδα.

Αντί εισαγωγής

Ένα blog για ένα μικρό χωριό; Για ποιό λόγο; Αποτελεί μάλλον μια ανάγκη διάσωσης όλων αυτών τα οποία έζησα μέσα από τα παραμύθια και τις ιστορίες του παππού μου (Γιώργος Βέργος ο πρεσβύτερος αυτός) όταν περνούσα τις (σύντομες) διακοπές των Χριστουγέννων & του Πάσχα και τις μεγάλης διάρκειας καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό του πατέρα μου. Μέσω αυτών των πολλών ιστοριών και παραμυθιών λοιπόν, τις οποίες μετ' επιτάσεως ζητούσα από τον παππού μου να μου διηγηθεί όλες τις ώρες τις ημέρας, έγινα κοινωνός της ιστορίας, των παραδόσεων, των συνηθειών του τόπου και των ανθρώπων της Αγάπης Γρεβενών.
Κάποιες φορές αλληγορικά και κάποιες άλλες δίνοντας ευθέως όλες τις πραγματικές λεπτομέρειες της κάθε ιστορίας, με ξενάγησε στα πρώτα χρόνια που κατοικήθηκε το χωριό από Πόντιους πρόσφυγες, στα δύσκολα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου και του Εμφυλίου, στον ξεριζωμό πολλών χωριανών στη Γερμανία για εργασία, και στα νεότερα χρόνια της αστυφιλίας και της εγκατάλειψης του χωριού από τους νέους που καταλήγουν στη σημερινή εικόνα των λιγότερων των 20 γερασμένων κατοίκων.
Στα πλαίσια αυτά, και ευελπιστώ με τη συνδρομή όλων, το ιστολόγιο αυτό αποτελεί μια προσπάθεια διάσωσης της ιστορίας του τόπου αυτού και των ανθρώπων του, των ομορφιών του (μέσω φωτογραφιών) και των παραδόσεών του.
Η ανανέωσή του θα είναι όσο το δυνατόν συχνότερη τηρουμένων των χρονικών περιορισμών της δουλειάς.